Rightnow schreef:
PeterJKH schreef:
Ik denk dat we een beetje af moeten van het idee dat alles te voorkomen is en dat alles maakbaar is. Dat het leven oneindig is, dat mensen tot in het oneindige opgelapt en in leven gehouden kunnen (of moeten) worden en dat sterven vóór je 95e "te jong" is.
Wat nu, als dit ten diepste de reden is dat we met zijn allen de weg gegaan zijn, die we zijn gegaan? Van: nog een paar weken, dan is de lockdown weer voorbij (voorjaar 2020) tot alles wat zich nu ontrolt in de landen om ons heen?
Wat nu als de "driver", de beweegreden achter alles een plotselinge, ernstige zorg is geweest?
Dan wordt van ons gevraagd, te leven met het gegeven dat we sterfelijk zijn.
Globaal is de ernst vergelijkbaar met nieuwe griepvarianten zoals Hong Kong griep (1969-1970). Ik weet de precieze verschillen van moleculair-biologisch tot alle verschijnselen en moeilijkheden, maar daar gaat het nu even niet om - ook veel influenza virussen kennen complicaties die ook gemeen kunnen zijn; we gaan die niet als "griepje" afdoen!
Hier zijn de feiten wat iedereen moet begrijpen:
(1) de globale ernst van de gevolgen van een infectie ALS iemand wordt geinfecteerd - afhankelijk van leeftijd en gezondheid
(2) het realistisch te verwachten aantal geinfecteerden, bij een nieuw type virus is dit dicht bij 100 procent van ons allemaal
Dan kunnen we niet anders dan aanvaarden dat ons maar een beperkte tijd is gegund - en daar iets heel moois van trachten te maken!
Het probleem met corona is, dat men geen visie heeft op de lange termijn. Nog steeds niet. Inmiddels weten we dat corona weliswaar voor de bevolking op zich niet echt als een "grim reaper" om zich heen slaat, maar dat de zorg het relatief kleine aantal mensen van de bevolking dat ziek wordt, niet meer kan behappen. Daar ligt dan ook het probleem. We kunnen het al niet meer aan als éénhonderdste procent van de bevolking medische zorg nodig heeft.
Net zoals alle andere talloze virussen die onder ons zijn, zal ook dit virus nooit verdwijnen. Dat is ook de fout die de overheid maakt: de indruk te geven dat we het virus kunnen "verslaan" door een maand thuis te gaan zitten en de economie plat te leggen. En dan wordt er door Rutte en De Jonge telkens weer gezegd: nog even mensen, nog even doorzetten, en dan hebben we het gehad. Dat hebben we al tientallen keren gehoord. Er wordt steeds net gedaan alsof we het met een maandje terughoudendheid kunnen "verslaan". Maar dat is onzin. Volgend jaar, over twee jaar, over 10 jaar, zal dit type virus nog steeds bestaan. In welke vorm dan ook. Maar we kunnen het openbare leven niet 10 jaar lang om de zoveel maanden opnieuw stilleggen. Dus welke visie is er om daarmee om te gaan? Dat mis ik.
Tegelijkertijd is in de maatschappij een idee ontstaan dat sterven taboe is. Ja, OK, als je dik in de 90 bent en je slaapt vredig in, prima, maar anders is het bijna alsof er een persoonlijk onrecht is geschied als iemand van 78 sterft. Want dat is te jong, vindt men dan. Mijn oma stierf toen ze 83 was, en iedereen vond toen dat ze een mooie leeftijd had bereikt. Onlangs overleed de moeder van een collega van me, op 85-jarige leeftijd, en tot mijn verbazing vonden verschillende mensen dat "best jong"...