PeterJKH schreef:
Als je de implicaties of inhoud van een contract niet begrijpt, teken je niet of je laat het checken door een jurist en laat het je uitleggen. Is dat nou zo ingewikkeld? Je bent toch juist oerdom als je iets ondertekent waarvan je de inhoud niet snapt? En als ouders ben je toch op zijn minst ongeïnteresseerd als je je kind niet begeleidt daarin?
Het zal ook te maken hebben met chronologie. Het contract komt eerst, de gebeurtenissen die onder die zwijgplicht vallen komen later. Je denkt dus te tekenen, gretig en wel, voor een voor de hand liggend verbod (want je mag natuurlijk niet voor de uitzending verklappen wat erin gebeurt), maar dan is er narigheid waar je al dan niet óók over moet zwijgen...?
Alleen doorgewinterde juristen (en dito artiesten) weten dan direct een antwoord. Voor ieder ander is het iets om uit te zoeken.
...Volgens mij mag echter wél algemeen bekend worden geacht dat
geen enkele geheimhoudingsplicht over strafbare feiten KAN gaan. Dit is zó vanzelfsprekend dat ik de algehele bevriezing over dit specifieke aspect van de hele affaire toch niet helemaal begrijp.
Daarbij – iets minder vanzelfsprekend, maar daarom niet minder geldig: ook bij
niet-strafbare feiten die door het publiek geheid als smerig en schunnig worden veroordeeld (zoals het bepotelen van vrouwen) zal een mediabedrijf als ITV er niet over peinzen om die boete nog op te leggen ook. Daarmee brengen ze zichzelf onherstelbare schade toe. Zelfs het megabedrijf van Harvey Weinstein heeft zijn beschuldigers nooit met die geheimhoudingsclausule om de oren geslagen maar daagde in plaats daarvan de NYT voor het gerecht, omdat die de beschuldigingen had gepubliceerd.
Misschien valt hier iets te leren. Bijvoorbeeld dat vrouwen helemaal niet bang hoeven te zijn om zaken die hen niet bevallen naar buiten te brengen, of die nu strafbaar zijn of niet. Of dat vrouwen helemaal niet bang hoeven te zijn dat er niet naar ze geluisterd wordt.
Het zou onderhand, verdorie, toch duidelijk moeten zijn dat ze hele imperia van bedrijven en programma's aan het wankelen kunnen brengen, de reputaties van net nog onaantastbare kopstukken en beroemdheden in een oogwenk aan diggelen, en dat op beschuldigingen alléén.
Gek genoeg hoor je zelden dat DAT een overweging is om te aarzelen. – Moet ik dit wel naar buiten brengen? Dit heeft enorme gevolgen, en niet alleen voor mij. – Althans niet in de media van alledag: daar gaat het vrijwel uitsluitend over de cocon van onderdrukking en beperking waar vrouwen in gesponnen zouden worden, doelbewust nog wel en met doofpotten en zwijgplichten en zo.
Al twijfel ik er geen moment aan dat ook die overweging meespeelt. Vrouwen hebben een geweten, uiteraard, maar voorzover het over dat geweten gaat, wordt telkens gehamerd op waar ze slachtoffer zijn (zelfbeschuldiging). Die mal van het eeuwige slachtoffer past echter slecht om het idee van de macht die uitgaat van hun beschuldigingen naar buiten. Terwijl daar juist zoveel van te leren valt. Wees niet bang.
Toen dit nog #metoo heette, inmiddels een aantal jaar geleden, heb ik eens tegen m'n vriendin gezegd: Je hoeft maar naar me te wijzen en ik heb een gigantisch probleem. Andersom, nauwelijks. (Dat zag ze ook wel en was ook geen punt van discussie.) Hoe kan iemand dan beweren dat ik hier degene met macht en 'privileges' ben? En ik ben niet eens beroemd, goddank!
Inloggen
Registreren
Archief
Topics
Youtube
