Beetje eenzijdig bekeken. Mijn neef (zoon van mijn broer) studeert momenteel. Hij komt de deur zowat niet meer uit. Alle colleges online, alle studentenactiviteiten zijn verboden (en nee, dan heb ik het niet over brallende drinkgelagen), het normale uitgaansleven waar studenten elkaar troffen, is al vier maanden potdicht, en ja, hij pakt af en toe de fiets om in zijn eentje een rondje te fietsen, maar leuk is anders. Zijn studentenkamer bevindt zich bovendien in het souterrain van een huis, dus alleen ramen hoog tegen het plafond, en daar zat hij dan, braaf on-line college te volgen en zijn enige uitzicht op de buitenwereld waren die ramen op trottoirhoogte waar hij af en toe wat benen voorbij zag komen.

Ik ben het helemaal met je eens dat ook jongeren met tegenslagen moeten leren omgaan. Dat ze niet altijd kunnen hebben wat ze willen. Maar deze situatie is een serieuze inperking van vrijheid die niet is te vergelijken met een jaartje niet kunnen wintersporten omdat je het geld niet hebt (jammer dan). We hebben te maken met een periode waarin heel veel (mensen)rechten serieus zijn opgeschort of tijdelijk afgeschaft, en ja, daar hebben óók studenten last van.

Met je eens en je ziet ook groeiend verzet in de samenleving. Wat te voorspellen was. De bijeenkomst van jongeren in het Vondelpark afgelopen dagen was daar nog maar een zwakke afspiegeling van. De horeca gaat op bepaalde plaatsen in maart gewoon open, toegestaan of niet. Ze zijn het zat dat er geen enkel perspectief wordt geboden. En ook op andere fronten zie je de burgerlijke ongehoorzaamheid groeien. Mensen nemen het heft in eigen handen. Ik wil dat niet vergoelijken, maar begrijpen doe ik het wel.

Een dergelijke situatie geldt voor heel veel mensen. En wel van alle leeftijden. Het is echter nog steeds niet zo dat je 24/7 huisarrest hebt. Je kunt er nog wel uit en er op uit. Je kunt elkaar nog steeds ontmoeten, maar er wordt wel gevraagd afstand te houden. En middelen die we vroeger niet hadden en een deel van de ouderen nog steeds niet, is dat veel mensen, en met name jongeren, 24/7 mobiel bereikbaar zijn. Elkaar ook digitaal kunnen ontmoeten. En ja, het is erg en heel vervelend en ik kan mij voorstellen dat mensen uiteindelijk de kont tegen de krib gooien, maar de jongeren klagen al maanden tot uit het diepst van hun vezels. Of nog liever, er wordt door diverse deskundigen voor hen geklaagd.

Het is een zure appel, waar doorheen gebeten moet worden, zolang we kunnen. Een zure appel zoals ik niet vaak heb meegemaakt, maar ze waren er wel in mijn leven, zure appels om doorheen te bijten en soms net zo zuur, op wat voor gebied dan ook. Zoals ze er voor elke generatie zijn, en vaak meerdere zure appels.

_________________
"En Adam sleug Eva met ne sükkerbiete veur de kont, holadié, holadió
Maar dat gef allemaal niks want wie hoalt van mekaar, holadié, ladió"

Je hele leven voor zeer lange tijd stil zetten is niet zomaar een "zure appel waar je éven doorheen moet bijten". Noch voor jongeren, noch voor ouderen. En je merkt aan mensen dat het hen op gaat breken. Niet omdat ze verwend zijn, of veeleisend, of wat dan ook, maar gewoon omdat het ontbreken van mogelijkheden om sámen met anderen dingen te beleven, al is het maar een verjaardag, of een huwelijk, of een uitvaart, of een feestdag in de stad, noem maar op, op de duur zijn tol gaat eisen. Digitale "ontmoetingen" zijn misschien leuk voor éven, maar geen vervanging. Een collega van me zat niet zo lang geleden via een videoverbinding de uitvaart van zijn oom te volgen. Zijn lievelingsoom. De pijn van niét zélf bij de afscheid te mógen zijn, was eigenlijk groter dan de pijn om het verlies.

En eerlijk gezegd, ben ik wel een beetje klaar met mensen die dan belerend stellen dat er ook nog dingen wél kunnen. Zoals wandelen of één of andere gekunstelde ontmoeting "op afstand". En ik vind het tegelijkertijd beangstigend dat we het nog normaal gaan vinden ook. Net zoals ik het beangstigend vind dat vele mensen het "normaal" vinden dat mensen die op een mooie voorjaarsdag samen de buitenlucht opzoeken in een park, door een enorme politiemacht uit elkaar gedreven worden. Ik weiger om dat ooit "normaal" te gaan vinden.

En begrijp me goed, ik leef netjes binnen de lijntjes zelf. Heb al maanden en maanden lang niet meer van de buitenwereld gezien dan mijn eigen straat, de supermarkt op de hoek. Maar het begint wel benauwend te voelen, zo eerlijk ben ik ook. En tuurlijk kan ik gaan wandelen in onze binnenstad, die is 10 minuten lopen hier vandaan. Maar daar word ik alleen maar depressief van. Want dan zie ik op de markt al die gesloten horeca-zaken waar normaal gesproken volle terrassen zijn. Dan zie ik in de winkelstraten alleen maar de dichte winkels waarvan ik nu al weet dat velen nooit meer open zullen gaan. Waar ooit gezelligheid en drukte heerste, heerst nu verlatenheid en verval. Zonder enig uitzicht wanneer de oude, normale situatie weer terug zal zijn - áls die al ooit terugkomt.

Maar goed, het is blijkbaar sléchts een "zure appel waar we éven doorheen moeten bijten". Ga jij dat vertellen tegen al die ondernemers die al maanden en maanden en maanden geen inkomen hebben, maar wel kosten? Die hun huis hebben verkocht, hun pensioen hebben opgesoupeerd, om het hoofd boven water te houden, en die nog steeds geen reëel uitzicht hebben? Die soms serieus overwegen om te gaan scheiden van hun man/vrouw, omdat ze daardoor meer recht hebben op ondersteuning, omdat dan het inkomen van de partner niet wordt meegerekend? Niet omdat ze hun man/vrouw kwijt willen, maar uit pure wanhoop?

Maar die mensen tellen niet mee. Ze hebben geen corona. Dus niet interessant.

Wat is zeer lange tijd? We hebben zelfs een oorlog gehad die 80 jaar heeft geduurd. Daar was WO II nog maar een peulenschilletje bij.

_________________
"En Adam sleug Eva met ne sükkerbiete veur de kont, holadié, holadió
Maar dat gef allemaal niks want wie hoalt van mekaar, holadié, ladió"

Meen je dit serieus? Want sorry, ik kan het in elk geval niet serieus nemen.

Dat was in de tijd dat mensen nog tegen een stootje konden.
Zelfs de hel die 40-45 was zijn de meeste mensen die niet afgevoerd of vermoord werden nog behoorlijk goed uitgekomen.
Maar de huidige generatie Nederlanders is helaas niet meer crisisbestendig en raakt dus compleet van de leg en depressief omdat ze een paar maanden moeten netflixen, gamen of thuiswerken.

Tsja, als we dan toch gaan vergelijken: als Clowntje Clusterfuck en Pinokkio ons hadden geleid in de 80 jarige oorlog of in 40-45, dan kun je er wel vanuit gaan dat de schade vele malen groter was geweest.

Mensen hechten nu eenmaal aan sociaal verkeer, en daar wordt nu met grote willekeur afbreuk aan gedaan. Dat maakt ziek.

En leuk die praatjes over hoe soft mensen zijn. Maar wees dan consequent: als je het dan anders wil, dan laat je mensen ook zelf meer bepalen welke risico's ze nemen.

Hier wreekt zich waarschijnlijk de geheime agenda.

Een Kabinet met ideologie dat alles de verantwoordelijkheid van mensen zelf is, nu ineens allerhande maatregelen dwingend opleggen.

Als je vindt dat alles de verantwoordelijkheid van mensen zelf is, moet je ze in staat stellen zelf hun afwegingen te maken. Dat betekent eerlijke onderbouwing van gewenst gedrag in deze crisissituatie.
Dus geen inconsequente maatregelen, signalen of onderbouwingen (voor zover er al onderbouwd wordt), maar eerlijke en consequente, controleerbare voorlichting.

Maar helaas is het terugwerpen op eigen verantwoordelijkheid niets anders dan een bezuinigingsmaatregel, om zoveel mogelijk geld vrij te maken voor grote bedrijven en de allerrijksten. En daar loopt het nu dus op stuk. Mensen zijn inmiddels deels gewend op op zichzelf terug geworpen te zijn, en pikken de nu opgelegde betutteling niet meer. De neoliberalen hebben zichzelf in de vingers gesneden en staat burgerlijke ongehoorzaamheid te wachten, met opstanden als zij geweld toe gaat passen. Read my lips.

_________________
"En Adam sleug Eva met ne sükkerbiete veur de kont, holadié, holadió
Maar dat gef allemaal niks want wie hoalt van mekaar, holadié, ladió"

Als je met je beleid de collectiviteit uit de samenleving verwijdert en het een samenleving maakt waarin het adagium luidt: ieder voor zich, dan moet je niet verbaasd staan als overheid dat mensen collectiviteit niet meer op hun netvlies hebben staan op een moment dat je vindt dat het nodig is.