Een feest van de democratie wil deze verkiezingscampagne maar niet worden. De Fransen spreken van la fête de la démocratie, een rituele overgang van het oude naar iets nieuws. Bij ons zal er weinig overgang zijn. De keus is tussen Rutte of meer Rutte. We leven onder de grauwsluier van corona, en des te meer valt op dat wij leven onder een geleide democratie. We mogen kiezen, maar het moet niet te gek worden natuurlijk.

Passie is ver te zoeken. Ik heb niet één verkiezingsposter achter de ramen gezien, en het avontuur van het nachtelijke plakken bestaat ook al niet meer. Verboden, al of niet vanwege de avondklok. Bij mij om de hoek staat nu zo’n antiseptisch elektronisch bord met de beeldmerken van alle 37 partijen keurig in het gelid, en precies even groot uiteraard. De verspreiding van de partijboodschappen wordt niet langer door de aanhang maar door de overheid verzorgd.
(...)
Dan de cv’s van het kabinet. Tien van de zestien ministers hebben een ambtelijk leven achter de rug. De helft studeerde bestuurskunde. Nauwelijks gechargeerd: ambtenaren besturen ambtenaren en worden gecontroleerd door ambtenaren. We hebben natuurlijk in Nederland het beroemde middenveld als tegenhanger, met het even beroemde maatschappelijke draagvlak. Helaas. Het middenveld, van ziekenhuizen tot scholen, wordt gefinancierd door de overheid. En de fameuze koepels worden geleid door voormalige politici annex ambtenaren met goede contacten rondom de Hofvijver. Mijn favoriet is Doekle Terpstra, van de warmtepompen. Deze week zag ik dat hij ook een deftige zorgcommissie leidt. Terpstra belichaamt het mirakel van de Nederlandse bestuurder: heeft overal verstand van en is nauw verknoopt met de staat.
(...)
De opkomst van het populisme was zonder twijfel een reactie op wat historicus J.W. Oerlemans lang geleden al de eenpartijstaat Nederland noemde. Anders dan je zou denken, heeft het populisme niet gewerkt als correctie op de eenzijdige blik. Integendeel. Door de aanwezigheid van Wilders en Baudet is een reeks onderwerpen nog meer in de taboesfeer verzeild geraakt, zie de recente avonturen van demograaf Jan van de Beek die probeerde de kosten van immigratie op de agenda te krijgen. Hij ontmoette zacht gezegd niet zoveel enthousiasme.

Een feest van de democratie wil deze verkiezingscampagne maar niet worden. De Fransen spreken van la fête de la démocratie, een rituele overgang van het oude naar iets nieuws. Bij ons zal er weinig overgang zijn. De keus is tussen Rutte of meer Rutte. We leven onder de grauwsluier van corona, en des te meer valt op dat wij leven onder een geleide democratie. We mogen kiezen, maar het moet niet te gek worden natuurlijk.

Passie is ver te zoeken. Ik heb niet één verkiezingsposter achter de ramen gezien, en het avontuur van het nachtelijke plakken bestaat ook al niet meer. Verboden, al of niet vanwege de avondklok. Bij mij om de hoek staat nu zo’n antiseptisch elektronisch bord met de beeldmerken van alle 37 partijen keurig in het gelid, en precies even groot uiteraard. De verspreiding van de partijboodschappen wordt niet langer door de aanhang maar door de overheid verzorgd.
(...)
Dan de cv’s van het kabinet. Tien van de zestien ministers hebben een ambtelijk leven achter de rug. De helft studeerde bestuurskunde. Nauwelijks gechargeerd: ambtenaren besturen ambtenaren en worden gecontroleerd door ambtenaren. We hebben natuurlijk in Nederland het beroemde middenveld als tegenhanger, met het even beroemde maatschappelijke draagvlak. Helaas. Het middenveld, van ziekenhuizen tot scholen, wordt gefinancierd door de overheid. En de fameuze koepels worden geleid door voormalige politici annex ambtenaren met goede contacten rondom de Hofvijver. Mijn favoriet is Doekle Terpstra, van de warmtepompen. Deze week zag ik dat hij ook een deftige zorgcommissie leidt. Terpstra belichaamt het mirakel van de Nederlandse bestuurder: heeft overal verstand van en is nauw verknoopt met de staat.
(...)
De opkomst van het populisme was zonder twijfel een reactie op wat historicus J.W. Oerlemans lang geleden al de eenpartijstaat Nederland noemde. Anders dan je zou denken, heeft het populisme niet gewerkt als correctie op de eenzijdige blik. Integendeel. Door de aanwezigheid van Wilders en Baudet is een reeks onderwerpen nog meer in de taboesfeer verzeild geraakt, zie de recente avonturen van demograaf Jan van de Beek die probeerde de kosten van immigratie op de agenda te krijgen. Hij ontmoette zacht gezegd niet zoveel enthousiasme.