P-G schreef:
Raya schreef:
Schrap om te beginnen in de controleregeltjes, inclusief de wetten waarop die van toepassing zijn.
Het lijkt zo'n wirwar te zijn dat niet zelden wetten in tegenspraak lijken te zijn, of zo bijzonder gedetailleerd, dat extra controle nodig is, al dan niet om te zorgen dat gewone burgers niet door de mazen van de wet glippen.
Maak eenduidige wetten. Belastingplicht is belastingplicht en geen recht tot belastingontwijken. Bijvoorbeeld. Kun je al een flinke etage van het ministerie van financiën ombouwen tot voedselbank.
En dat geldt voor meer wetten. Ook in het onderwijs worden ze doodgegooid met regeltjes. Stop daarmee. Geef de klas terug aan de leerkracht en oormerk geldstromen. Scheelt heel veel ellende, ook bij controles of er wel voldoende aan dit of aan dat is besteedt omdat het onderwijs onderuit zakt.
Golfbanen zijn leuk, maar hebben niets met zaken doen te maken. Dat kan ook op kantoor. Hoef je echt geen balletje voor te slaan, met een vette rekening tot gevolg. Moet allemaal worden verwerkt en gecontroleerd.
We moeten naar een open en eerlijke samenleving, zonder de neoliberale economie. 'Jij hebt dit nodig, en wij maken het, met die kwaliteit voor die prijs!'
Het pleidooi om de klas "terug te geven" aan de leraar verdient een ondersteuning. De leraar en daarmee aldus ook het kind, het onderwijs en de samenleving hebben belang bij de autonomie van de leraar. Wij - ik besef mij dat wij allen relatief van de oude stempel zijn - kennen allemaal de leraar die bevlogen zaken uitlegde en ons inspireerden. Maar de autonomie van de leraar staat op gespannen voet met het maatschappelijke belang op bijvoorbeeld een juiste allocatie van (publieke) middelen. Daartoe is controle van buitenaf noodzakelijk. Bovendien is een professional te allen tijde bereid én in staat om rekening en verantwoording af geven. Het gaat in deze enorm dat een juiste balans wordt gevonden. De tot stand gekomen balans zal in deze altijd een voorlopige uitkomst zijn, omdat in de loop der tijden men tot nieuwe inzichten komt.
Niet de concrete normen zijn het probleem, want deze kunnen met één pennenstreek worden gewijzigd of afgeschaft. Problematisch is meer de achterliggende motivering, te weten: het (geïnstitutionaliseerde) wantrouwen. Collectieve voorzieningen zijn gesaneerd, opdat de vrije markt steeds meer de ruimte krijgt. Het past bij het mensbeeld van de
homo economicus: de mens handelt rationeel en in het eigenbelang.
Maar zijn we inmiddels gearriveerd? Winsten worden geprivatiseerd, verliezen worden genationaliseerd; het grootkapitaal wordt schadeloos gesteld, maar de 'gewone man' staat in zijn hemt; collectief geschapen welvaart verdwijnt in de zaken van bevoorrechten en particulier geschapen welvaart gaat naar de gemeenschap. De cumulatie van inkomen en vermogen heeft - logischerwijs - geleid tot een cumulatie van kennis en macht.
Die controle was er vroeger ook. Onderwijzers en leraren werden regelmatig beoordeeld. De lesstof lag vast ivm de examens, de methode niet. (Het slagingspercentage was ook een goede indicator.) Daardoor kon een onderwijzer/leraar de voor zijn leerlingen beste methode kiezen, ook individueel.
Dat laatste kan niet meer. Scholen kopen geen boeken meer in, maar lesmethoden, waar vervolgens alle kinderen aan mee moeten doen, en kinderen die daar niet mee uit de voeten kunnen, kunnen de pot op.
En dat weet ik uit ervaring. Toen een kind, dat slecht kon rekenen, aan mij hulp vroeg en ik het kind leerde rekenen zoals ik dat vroeger zelf heb geleerd, ging het kind met sprongen vooruit en werd zelfs de beste van de klas, want 'ze snapte het' zoals ik het uitlegde en met haar oefende. Het leidde wel tot een conflict met de school. Ik mocht het haar niet op die manier leren, want het was niet 'volgens de methode van de school'.
Zie daar, de teloorgang van het onderwijs in Nederland.
De school kreeg overigens een dikke middelvinger van mij. Ik heb mijn methode vol gehouden, tot grote vreugde van het kind. Ze heeft nu een mooie baan, mede dankzij het goed kunnen rekenen.
Het echte probleem is natuurlijk de markt die ook in het onderwijs is ingevoerd. De aloude schoolboekenuitgevers hebben een veel te grote vinger in de pap gekregen. Zij reageren niet meer op de vraag, maar slijten hun aanbod, en de leerkrachten hebben maar te volgen. Neoliberale marktwerking.
Inloggen
Registreren
Archief
Topics
Youtube
