Het ego-populisme is zijn eigen parodie geworden. Geen wonder dat er fikse scepsis heerst over de houdbaarheid van de nieuwe partijen die naar verwachting heel groot gaan worden bij de komende verkiezingen: BBB van Caroline van der Plas en Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt. We hebben zo veel zeepbellen uiteen zien spatten, te veel ego’s zichzelf zien opblazen. „Iedere paar jaar bouwen ze een nieuwe clown op”, zei journalist Joris Luyendijk dit voorjaar op BNR Radio na de enorme overwinning van BBB bij de Provinciale Statenverkiezingen. „Eerst bouwden ze Wilders op, toen bouwden ze Verdonk op, toen Baudet en nu weer Caroline van der Plas. Een nieuwe clown dus. En die wordt dan na anderhalf jaar weer afgebroken, en dan bouwen ze weer een nieuwe op.”

Luyendijk doelde met ‘ze’ waarschijnlijk op de gierende mediahype rond elk van deze figuren. Een tijdlang zijn ze onweerstaanbaar, niet van het scherm af te slaan, domineren ze de media in talkshows, commentaren, columns, kroeggesprekken. Maar wanneer het op organisatie aankomt, het bestendigen van al die aandacht in een partij en programma, waar vervolgens mensen bij gezocht moeten worden, wanneer er kortom politiek bedreven met worden, gaat het mis. Het publiek dat er maar geen genoeg van kon krijgen, heeft er dan ineens toch genoeg van.

De onstuitbare opkomst van Caroline van der Plas verliep net zo; een tijdlang was ze zo alomtegenwoordig, dat ik het gevoel had dat ze bij me inwoonde.