Ga je hier nog op reageren ? Of knip je dit soort vragen liever weg ?

Ik kom hier voor de inhoudelijke discussie, niet voor op de man gespeelde aanvallen.

De focus in onze samenleving is de afgelopen decennia veranderd. Je stelt pas iets voor als je ergens in loondienst werkt, daar haal je je status, je identiteit, je aanzien uit. Zorg voor huis en gezin is slavenarbeid en dus minderwaardig, je de poten uit je kont lopen voor een veeleisende baas is carrière en dus aanzien.

Het begon eind jaren '80, toen slogans als "een slimme meid is op de toekomst voorbereid" opgang deden. De boodschap was: vooral deelnemen aan de economie, want dat verschaft je een status. Of zekerheid. Of betekenis in je bestaan.

Zorg voor huis, gezin, omgeving, je ouders soms, was secundair. Iets dat ofwel uitbesteed kon worden, ofwel best naast de drukke baan even gedaan kon worden. En dus rende men zich rot overdag om dat allemaal te coördineren, en in plaats van in de avond in een opgeruimd huis te kunnen ontspannen, was etenstijd opeens een spitsuur waarin vooral in 5 minuten een acceptabele maaltijd op tafel getoverd moest worden, waarna men alsnog een uurtje aan de slag moest om althans totale verslonzing van het huis tegen te gaan door een oppervlakkig lapje door de badkamer te slingeren en een zwabber door de kamer te halen. Waarna men om 21.00 uur uitgeput op de bank zakte, want hè-hè, eindelijk even tijd om te ontspannen.

Huis, gezin, mantelzorg, het moet er allemaal even "bij" gedaan worden. In tegenstelling tot vroeger, toen de werkende partner in de avond gewoon in een schoon en opgeruimd huis thuis kwam, het eten stond te pruttelen op het fornuis, en na de afwas kon men om 19.00 uur gezamenlijk met een kop koffie op de bank gaan zitten, wetende dat de kamers gedaan waren, de bedden verschoond, de ramen gezeemd en de badkamer fris en netjes was.

Nou zal het mij jeuken of de man of de vrouw de thuisblijffunctie vervult, maar waar het om gaat is: die is nodig. Om het huishouden te managen, er te zijn voor de kinderen, ervoor te zorgen dat er rust en reinheid is in het huis. Tuurlijk is het heel minderwaardig om de was te doen, de keuken te soppen, de bedden te verschonen en de huiskamer een beurt te geven. Slavenarbeid!

Wat we echter vergeten is dat de luxe om 1 partner het thuisfront te laten verzorgen, een luxe is die lang en soms bloedig is verworven eind 19e/begin 20e eeuw. Tot die tijd moest het hele gezin, vrouwen en kinderen incluis, sloven in de fabrieken. Tot eindelijk de sociale wetgeving daar een einde aan maakte. Destijds zag men het belang in van een partner die werkte en een partner die thuis de zaken in het gareel hield. Destijds inderdaad vaak de vrouw als huisvrouw, maar tegenwoordig kan dat uiteraard ook een man zijn die die rol pakt. Daar gaat het niet om.

Waar het om gaat, is dat we die sociale verworvenheid nauwelijks 70 jaar nadat die gewonnen was, hebben weggegooid, en mijn stelling is dat veel relaties en gezinnen daar de wrange vruchten van plukken en mede ten grondslag ligt aan veel problemen in de gezinssfeer. De voortdurende ratrace waarin beide partners zitten met daarnaast te weinig tijd voor het thuisfront (15 minuten "quality time" met de kinderen om 19.00 uur, echt?) doet vele relaties en gezinnen de das om.

Ik pleit dus voor terug naar de rust die het schept als kinderen gewoon een thuis hebben waar altijd een ouder aanwezig is, een huis dat aan kant is als de werkende partner na een lange werkdag thuis komt. Volgens mij doet dat goed aan vele mensen.

De focus in onze samenleving is de afgelopen decennia veranderd. Je stelt pas iets voor als je ergens in loondienst werkt, daar haal je je status, je identiteit, je aanzien uit. Zorg voor huis en gezin is slavenarbeid en dus minderwaardig, je de poten uit je kont lopen voor een veeleisende baas is carrière en dus aanzien.

Het begon eind jaren '80, toen slogans als "een slimme meid is op de toekomst voorbereid" opgang deden. De boodschap was: vooral deelnemen aan de economie, want dat verschaft je een status. Of zekerheid. Of betekenis in je bestaan.

Zorg voor huis, gezin, omgeving, je ouders soms, was secundair. Iets dat ofwel uitbesteed kon worden, ofwel best naast de drukke baan even gedaan kon worden. En dus rende men zich rot overdag om dat allemaal te coördineren, en in plaats van in de avond in een opgeruimd huis te kunnen ontspannen, was etenstijd opeens een spitsuur waarin vooral in 5 minuten een acceptabele maaltijd op tafel getoverd moest worden, waarna men alsnog een uurtje aan de slag moest om althans totale verslonzing van het huis tegen te gaan door een oppervlakkig lapje door de badkamer te slingeren en een zwabber door de kamer te halen. Waarna men om 21.00 uur uitgeput op de bank zakte, want hè-hè, eindelijk even tijd om te ontspannen.

Huis, gezin, mantelzorg, het moet er allemaal even "bij" gedaan worden. In tegenstelling tot vroeger, toen de werkende partner in de avond gewoon in een schoon en opgeruimd huis thuis kwam, het eten stond te pruttelen op het fornuis, en na de afwas kon men om 19.00 uur gezamenlijk met een kop koffie op de bank gaan zitten, wetende dat de kamers gedaan waren, de bedden verschoond, de ramen gezeemd en de badkamer fris en netjes was.

Nou zal het mij jeuken of de man of de vrouw de thuisblijffunctie vervult, maar waar het om gaat is: die is nodig. Om het huishouden te managen, er te zijn voor de kinderen, ervoor te zorgen dat er rust en reinheid is in het huis. Tuurlijk is het heel minderwaardig om de was te doen, de keuken te soppen, de bedden te verschonen en de huiskamer een beurt te geven. Slavenarbeid!

Wat we echter vergeten is dat de luxe om 1 partner het thuisfront te laten verzorgen, een luxe is die lang en soms bloedig is verworven eind 19e/begin 20e eeuw. Tot die tijd moest het hele gezin, vrouwen en kinderen incluis, sloven in de fabrieken. Tot eindelijk de sociale wetgeving daar een einde aan maakte. Destijds zag men het belang in van een partner die werkte en een partner die thuis de zaken in het gareel hield. Destijds inderdaad vaak de vrouw als huisvrouw, maar tegenwoordig kan dat uiteraard ook een man zijn die die rol pakt. Daar gaat het niet om.

Waar het om gaat, is dat we die sociale verworvenheid nauwelijks 70 jaar nadat die gewonnen was, hebben weggegooid, en mijn stelling is dat veel relaties en gezinnen daar de wrange vruchten van plukken en mede ten grondslag ligt aan veel problemen in de gezinssfeer. De voortdurende ratrace waarin beide partners zitten met daarnaast te weinig tijd voor het thuisfront (15 minuten "quality time" met de kinderen om 19.00 uur, echt?) doet vele relaties en gezinnen de das om.

Ik pleit dus voor terug naar de rust die het schept als kinderen gewoon een thuis hebben waar altijd een ouder aanwezig is, een huis dat aan kant is als de werkende partner na een lange werkdag thuis komt. Volgens mij doet dat goed aan vele mensen.

De focus in onze samenleving is de afgelopen decennia veranderd. Je stelt pas iets voor als je ergens in loondienst werkt, daar haal je je status, je identiteit, je aanzien uit. Zorg voor huis en gezin is slavenarbeid en dus minderwaardig, je de poten uit je kont lopen voor een veeleisende baas is carrière en dus aanzien.

Het begon eind jaren '80, toen slogans als "een slimme meid is op de toekomst voorbereid" opgang deden. De boodschap was: vooral deelnemen aan de economie, want dat verschaft je een status. Of zekerheid. Of betekenis in je bestaan.

Zorg voor huis, gezin, omgeving, je ouders soms, was secundair. Iets dat ofwel uitbesteed kon worden, ofwel best naast de drukke baan even gedaan kon worden. En dus rende men zich rot overdag om dat allemaal te coördineren, en in plaats van in de avond in een opgeruimd huis te kunnen ontspannen, was etenstijd opeens een spitsuur waarin vooral in 5 minuten een acceptabele maaltijd op tafel getoverd moest worden, waarna men alsnog een uurtje aan de slag moest om althans totale verslonzing van het huis tegen te gaan door een oppervlakkig lapje door de badkamer te slingeren en een zwabber door de kamer te halen. Waarna men om 21.00 uur uitgeput op de bank zakte, want hè-hè, eindelijk even tijd om te ontspannen.

Huis, gezin, mantelzorg, het moet er allemaal even "bij" gedaan worden. In tegenstelling tot vroeger, toen de werkende partner in de avond gewoon in een schoon en opgeruimd huis thuis kwam, het eten stond te pruttelen op het fornuis, en na de afwas kon men om 19.00 uur gezamenlijk met een kop koffie op de bank gaan zitten, wetende dat de kamers gedaan waren, de bedden verschoond, de ramen gezeemd en de badkamer fris en netjes was.

Nou zal het mij jeuken of de man of de vrouw de thuisblijffunctie vervult, maar waar het om gaat is: die is nodig. Om het huishouden te managen, er te zijn voor de kinderen, ervoor te zorgen dat er rust en reinheid is in het huis. Tuurlijk is het heel minderwaardig om de was te doen, de keuken te soppen, de bedden te verschonen en de huiskamer een beurt te geven. Slavenarbeid!

Wat we echter vergeten is dat de luxe om 1 partner het thuisfront te laten verzorgen, een luxe is die lang en soms bloedig is verworven eind 19e/begin 20e eeuw. Tot die tijd moest het hele gezin, vrouwen en kinderen incluis, sloven in de fabrieken. Tot eindelijk de sociale wetgeving daar een einde aan maakte. Destijds zag men het belang in van een partner die werkte en een partner die thuis de zaken in het gareel hield. Destijds inderdaad vaak de vrouw als huisvrouw, maar tegenwoordig kan dat uiteraard ook een man zijn die die rol pakt. Daar gaat het niet om.

Waar het om gaat, is dat we die sociale verworvenheid nauwelijks 70 jaar nadat die gewonnen was, hebben weggegooid, en mijn stelling is dat veel relaties en gezinnen daar de wrange vruchten van plukken en mede ten grondslag ligt aan veel problemen in de gezinssfeer. De voortdurende ratrace waarin beide partners zitten met daarnaast te weinig tijd voor het thuisfront (15 minuten "quality time" met de kinderen om 19.00 uur, echt?) doet vele relaties en gezinnen de das om.

Ik pleit dus voor terug naar de rust die het schept als kinderen gewoon een thuis hebben waar altijd een ouder aanwezig is, een huis dat aan kant is als de werkende partner na een lange werkdag thuis komt. Volgens mij doet dat goed aan vele mensen.

Ten tijde van de aankoop van mijn ouderlijk huis waren mijn beide ouders werkzaam, maar voor wat betreft de financiering keek de verstrekker van de hypothecaire lening uitsluitend naar het inkomen van de kostwinner, destijds mijn vader zijnde. Het inkomen van mijn moeder werd niet meegenomen in de beoordeling, daar de hypotheekregels zulks verbood. Sinds de jaren negentig zijn echter de hypotheekregels geleidelijk aan versoepeld, waarbij tot op zekere hoogte een tweede inkomen wel degelijk mocht worden meegenomen in de beoordeling over het al dan niet verstrekken van een hypothecaire lening. Op eerste gezicht leek dit vooruitgang, maar het heeft inmiddels geleid tot een woningmarkt waarbij twee inkomens bittere noodzaak zijn om woonruimte te verkrijgen.

En een alleenstaande het kan schudden, tenzij die méér verdient dan een huishouden waar beide partners werken. Dat het in het begin een vooruit leek is onzin, de prijzen vlogen omhoog. Sterker, het maakt scheiden ook nog eens een stuk lastiger maar vooral bijna onbetaalbaar.

Er is destijds, begin jaren '90, duidelijk gesteld door de regering: Het werken van beide partners moet altijd een vrije keuze zijn, want 1 inkomen per gezin dient altijd de maatstaf te zijn om rond te kunnen komen. Het mag nooit zo zijn dat het werken van beide partners ontstaat uit noodzaak omdat 1 inkomen niet meer voldoende zou zijn om rond te komen.

Nou, dat zien we dan.

Het hangt er van af op welk inkomensniveau je wilt rondkomen. Je kunt wel rondkomen op één salaris maar dan wellicht niet met een auto voor de deur, een koophuis en twee keer per jaar op vakantie.

Er is destijds, begin jaren '90, duidelijk gesteld door de regering: Het werken van beide partners moet altijd een vrije keuze zijn, want 1 inkomen per gezin dient altijd de maatstaf te zijn om rond te kunnen komen. Het mag nooit zo zijn dat het werken van beide partners ontstaat uit noodzaak omdat 1 inkomen niet meer voldoende zou zijn om rond te komen.

Nou, dat zien we dan.

Zelfs met een huurwoning, een (tweedehands) auto voor de deur (zoals in de jaren '80 gewoon kón van 1 inkomen) en 1 keer per jaar een niet te dure vakantie, is er met 1 inkomen voor een gezin met kinderen vaak niet van rond te komen. Terwijl dat in de jaren '70/'80 prima mogelijk was.

Er is destijds, begin jaren '90, duidelijk gesteld door de regering: Het werken van beide partners moet altijd een vrije keuze zijn, want 1 inkomen per gezin dient altijd de maatstaf te zijn om rond te kunnen komen. Het mag nooit zo zijn dat het werken van beide partners ontstaat uit noodzaak omdat 1 inkomen niet meer voldoende zou zijn om rond te komen.

Nou, dat zien we dan.

Het hangt er van af op welk inkomensniveau je wilt rondkomen. Je kunt wel rondkomen op één salaris maar dan wellicht niet met een auto voor de deur, een koophuis en twee keer per jaar op vakantie.

In het bovenstaande kan ik mij ten principale niet vinden. Even buiten het centrum van het dorp alwaar ik ben opgegroeid, staat momenteel een doorzonwoning te koop met een vraagprijs van € 410.000,00.
https://www.funda.nl/koop/castricum/hui ... straat-12/

De vraagprijs is geringer dan de NHG-grens voor het jaar 2023. De huidige rente voor een hypothecaire lening met de waarborg vanuit de Nationale Hypotheekgarantie bedraagt 4,01% op jaarbasis. Uitgaande van een annuïtaire lening die binnen dertig jaar moet zijn terugbetaald, dan zullen de maandelijkse annuïteiten net iets minder dan € 2.000,00 bedragen. Dat is voor een gezin met een modaal inkomen eenvoudigweg niet op te hoesten. En dan betreft deze koopwoning een eigenlijk eenvoudige gezinswoning.

Dat gaf ik ook aan, als je wilt rondkomen van één salaris zal voor een modaal inkomen een koophuis in de huidige markt met de huidige rente niet haalbaar zijn.

En dat is onwenselijk. Je moet er niet aan denken ingeval van een tweeverdienersgezin onverhoopt één partner arbeidsongeschikt wordt of komt te overlijden.

Als voor dat huis een hypotheek is afgesloten op basis van twee inkomens ontstaat er inderdaad een moeilijke situatie.

Er is destijds, begin jaren '90, duidelijk gesteld door de regering: Het werken van beide partners moet altijd een vrije keuze zijn, want 1 inkomen per gezin dient altijd de maatstaf te zijn om rond te kunnen komen. Het mag nooit zo zijn dat het werken van beide partners ontstaat uit noodzaak omdat 1 inkomen niet meer voldoende zou zijn om rond te komen.

Nou, dat zien we dan.

Tot het meenemen van een tweede inkomen is men eenvoudigweg gedwongen.