Waar het in de praktijk wel of niet op neerkomt of dient te komen, heb ik nergens vermeld, gewoon omdat ik dat een kwestie vind die partners onderling moeten beslissen. Noch heb ik gepropageerd dat het de vrouw zou moeten zijn die de functie op het thuisfront vervult, integendeel, ik heb meermaals aangeduid dat het zowel de man als de vrouw kan zijn en dat dat geen verschil maakt, noch heb ik aangeduid dat ik het uit christelijk-conservatief oogpunt zou willen bepleiten dat de vrouw de thuisfunctie vervult. Sterker nog, ik bén niet christelijk-conservatief en mijn betoog had een heel andere invalshoek dan een christelijk-conservatief appel. Ik zou dan ook niet weten wat ik zou moeten ontkrachten. In elk geval niet mijn woorden. Wellicht zou het je goed doen een ander geen woorden in de mond te leggen.

Ik heb ook niet beweerd dat je dat allemaal betoogt. Ik beweer dat de consequentie van jouw betoog in de praktijk betekent dat de vrouw naar het aanrecht wordt verbannen. Daarom is het ook niet toevallig dat rechts conservatieve krachten hetzelfde pleidooi houden.

Door wie "verbannen"? Vrouwen zijn tegenwoordig prima opgeleid, kunnen prima hun woordje doen of hun wensen kenbaar maken, dus ik neem aan dat als binnen een gezin de discussie plaatsvindt wie van de twee de (hoofd)rol thuis gaat vervullen, vrouwen ook prima in staat zijn om hun pleit te beslechten en in goede samenspraak met hun partner een verdeling kunnen vinden. Maar dat is aan de vrouwen en mannen binnen een relatie zelf. Niet aan mij. Noch is het een taak van wie dan ook zich daarmee te bemoeien.

Draai het eens om. Misschien betekent de wens van een vrouw om huisvrouw te zijn, wel een verbanning van de man in een sleur van een baan die noch voldoening, noch inspiratie geeft, omdat het dag na dag na dag dezelfde sleur is. Net zo goed als het voor een vrouw een sleur kan zijn om 20 jaar op een kamer te zitten met Betty en Mark om facturen in te boeken en die felbegeerde baan compleet met die collega's die je elke dag moet verdragen, je strot uitkomt, maar je geen mogelijkheid hebt, om welke reden dan ook, over te stappen.

Maar dat doet eigenlijk niet ter zake. Waar het om gaat, is dat we de rust in gezinnen die er kan zijn als één van de partners zich kan wijden aan het thuisfront, de sociale context daar omheen, netwerken kan leggen in de buurt, enz., is opgeofferd aan een ideaal van buitenshuis in loondienst werken. Annie M.G. Schmidt heeft het in de jaren 50 al treffend verwoord: "We laten ons niets dicteren door mannen, spraken de vrouwen, en ze gingen buitenshuis werken als stenotypiste..." (En nee, nogmaals, ik vind niet dat het de vrouw is die automatisch het thuisfront zou moeten bestieren, dat kan ook prima door een man worden gedaan).

Ja, de man kan dat ook prima maar dat is niet wat er in de praktijk gebeurt.

Dat was hetgeen te bewijzen viel.

https://www.ad.nl/wonen/vrouwen-zorgen- ... ~af957253/

https://www.flair.be/nl/self-love/relat ... uishouden/

https://nos.nl/artikel/2325995-traditio ... hardnekkig

Dan kiezen stellen daar zelf voor. Wat is daar erg aan dan? Het wordt door niemand dwingend opgelegd.

De focus in onze samenleving is de afgelopen decennia veranderd. Je stelt pas iets voor als je ergens in loondienst werkt, daar haal je je status, je identiteit, je aanzien uit. Zorg voor huis en gezin is slavenarbeid en dus minderwaardig, je de poten uit je kont lopen voor een veeleisende baas is carrière en dus aanzien.

Het begon eind jaren '80, toen slogans als "een slimme meid is op de toekomst voorbereid" opgang deden. De boodschap was: vooral deelnemen aan de economie, want dat verschaft je een status. Of zekerheid. Of betekenis in je bestaan.

Zorg voor huis, gezin, omgeving, je ouders soms, was secundair. Iets dat ofwel uitbesteed kon worden, ofwel best naast de drukke baan even gedaan kon worden. En dus rende men zich rot overdag om dat allemaal te coördineren, en in plaats van in de avond in een opgeruimd huis te kunnen ontspannen, was etenstijd opeens een spitsuur waarin vooral in 5 minuten een acceptabele maaltijd op tafel getoverd moest worden, waarna men alsnog een uurtje aan de slag moest om althans totale verslonzing van het huis tegen te gaan door een oppervlakkig lapje door de badkamer te slingeren en een zwabber door de kamer te halen. Waarna men om 21.00 uur uitgeput op de bank zakte, want hè-hè, eindelijk even tijd om te ontspannen.

Huis, gezin, mantelzorg, het moet er allemaal even "bij" gedaan worden. In tegenstelling tot vroeger, toen de werkende partner in de avond gewoon in een schoon en opgeruimd huis thuis kwam, het eten stond te pruttelen op het fornuis, en na de afwas kon men om 19.00 uur gezamenlijk met een kop koffie op de bank gaan zitten, wetende dat de kamers gedaan waren, de bedden verschoond, de ramen gezeemd en de badkamer fris en netjes was.

Nou zal het mij jeuken of de man of de vrouw de thuisblijffunctie vervult, maar waar het om gaat is: die is nodig. Om het huishouden te managen, er te zijn voor de kinderen, ervoor te zorgen dat er rust en reinheid is in het huis. Tuurlijk is het heel minderwaardig om de was te doen, de keuken te soppen, de bedden te verschonen en de huiskamer een beurt te geven. Slavenarbeid!

Wat we echter vergeten is dat de luxe om 1 partner het thuisfront te laten verzorgen, een luxe is die lang en soms bloedig is verworven eind 19e/begin 20e eeuw. Tot die tijd moest het hele gezin, vrouwen en kinderen incluis, sloven in de fabrieken. Tot eindelijk de sociale wetgeving daar een einde aan maakte. Destijds zag men het belang in van een partner die werkte en een partner die thuis de zaken in het gareel hield. Destijds inderdaad vaak de vrouw als huisvrouw, maar tegenwoordig kan dat uiteraard ook een man zijn die die rol pakt. Daar gaat het niet om.

Waar het om gaat, is dat we die sociale verworvenheid nauwelijks 70 jaar nadat die gewonnen was, hebben weggegooid, en mijn stelling is dat veel relaties en gezinnen daar de wrange vruchten van plukken en mede ten grondslag ligt aan veel problemen in de gezinssfeer. De voortdurende ratrace waarin beide partners zitten met daarnaast te weinig tijd voor het thuisfront (15 minuten "quality time" met de kinderen om 19.00 uur, echt?) doet vele relaties en gezinnen de das om.

Ik pleit dus voor terug naar de rust die het schept als kinderen gewoon een thuis hebben waar altijd een ouder aanwezig is, een huis dat aan kant is als de werkende partner na een lange werkdag thuis komt. Volgens mij doet dat goed aan vele mensen.

Goed en aardig allemaal, ik pleit bijvoorbeeld voor wereldvrede en honger de wereld uit, maar ik weet ook dat deze pleitbezorging geen zoden aan de dijk zet omdat het plan om tot wereldvrede en honger de wereld uit te komen ontbreekt en ik ook geen idee heb hoe ik dit pleit kan realiseren. Dus je kunt wel vinden dat er in een huishouden 1 persoon werkt om inkomen te verzorgen en 1 persoon werkt om het huishouden te verzorgen, maar hoe wil je dit plan realiseren?

Vrouwen, mannen en stellen moeten dit vooral helemaal zelf bepalen. Een samenleving bestaat uit meer dan geld en werken (althans, zo zou het moeten zijn) en daar zouden belastingen, toeslagen, subsidies mee in lijn moeten zijn. En vooral: mensen moeten doen waar ze goed in zijn....

Mijn ex-vrouw bleek destijds niet gelukkig met het werk dat ze deed. Ik had een heel goede baan en kon alleen in ons onderhoud voorzien. Mijn vrouw werd dus theemutsmoeder voor onze drie kinderen (incl. de feitelijke zwangerschappen en andere lichamelijke ongemakken door de tijd heen). Na verloop van tijd liet ze zich omscholen tot lerares om toch weer aan het werk te gaan maar ook dat gaf een heleboel stress voor haar, plus: wat ze daarmee verdiende, kon ze feitelijk zo afdragen aan de kinderopvang (waarvan de regels zo'n beetje iedere twee jaar veranderden) of aan de huishoudelijke hulp. Onze kinderen hebben het uiteindelijk altijd heel fijn gevonden dat ze thuis konden komen en dat er iemand was om voor ze te zorgen of naar ze te luisteren of om ze te helpen. Meestal mijn ex-vrouw, soms ik, soms opa en oma of een oom en tante.

Om een samenleving draaiende te houden, is er veel meer nodig dan alleen geld verdienen. Alleen maar moeten werken, omdat dat binnen onze samenleving wel een beetje verwacht wordt van eenieder of omdat voorzieningen te duur worden, kosten te hoog omdat ander geld verkeerd wordt besteed, is echt niet zaligmakend. We maken het soms allemaal veel te ingewikkeld....

HvR beschrijft heel goed hoe het in de praktijk gaat. Hij regelde dat zijn vrouw theemutsmoeder werd en zag dat het goed was.

Het spijt me heel erg dat je vroeger bent geplaagd op het schoolplein. Kun je nu eens normaal gaan doen ? Anders is het weer snel klaar met jou.

De denigrerende term theemutsmoeder gebruikte je zelf en dat was bepaald onthullend.

Denigrerend ?!?

Sufferd, een 'theemutsmoeder' is het liefste en fijnste dat je hebben kan. Het is een liefkozende naam, voor mij.
Een moeder (of een opa) die klaar zit met een koppie thee en even echt aandacht voor je heeft, hoe fijn is dat ?
Hoezo werken, hoezo geld verdienen ?

Dat jij dit allemaal weer totaal niet snapt, laat zien hoe een cynische plurk je eigenlijk bent (geworden).
Je hebt iets gemist (of er is iets mis). Ga vissen ofzo....

Waar het om gaat is dat 1 salaris voldoende hoort te zijn om fatsoenlijk een gezin te onderhouden. Of dat nu is door meer loon of lagere lasten doet er even niet toe. Dat is een andere discussie.
En wie er dan gaat werken of dat beiden parttime gaan werken is ook een andere discussie.

Er hoort gewoon iemand thee te drinken met de kinderen als ze uit school komen. Met ze te praten, leren zich te uiten op een niet agressieve manier en niets op te kroppen. Er op toe te zien dat ze hun huiswerk maken en hen daarbij helpt, als dat nodig is. Ergo, er hoort tijd te zijn om de kinderen op te voeden. Ze te leren wat fatsoen is. Ze voor te bereiden op een zelfstandig leven. Ze te leren hoe ze een ei moeten bakken. Dat chips een lekkere snack zijn maar dan wel af en toe. Wat ze wel en niet kunnen en mogen doen of zeggen. Spelletjes met ze spelen en leren om te gaan met verlies, teleurstellingen. Dat is allemaal niet de taak van de school. Dat is de taak van de ouders. Die daar ook tijd voor moeten hebben. Veel belangrijker dan loonslaaf te zijn in een bedrijf waar de bazen en aandeelhouders aan die slavenarbeid verdienen. Dan komt school er misschien ook weer aan toe om de kinderen te leren lezen, schrijven en rekenen, want dat schiet er tegenwoordig nogal eens bij in.

En daarin maakt het echt niet uit wie van de partners de thee zet, de kinderen helpt met het huiswerk, ze een ei leert bakken... Dat is nu eens echt een privézaak. En natuurlijk wel belangrijk dat man en vrouw gelijk worden betaald voor gelijk werk. Dat zal de keuze voor de partners ook eerlijker maken.

Het verbaast inmiddels niet meer dat je niet beseft dat als je je vrouw aanduidt met theemutsmoeder dit zeer neerbuigend en voor een normale vrouw zeer beledigend is.

Q.e.d.

Toon mij een 'normale vrouw'.... Prettige wedstrijd !

Je blijft maar doorwrijven in de zelfgemaakte vlek.

Logisch natuurlijk. Hoe anders krijg je zo’n vlek weg !?

Schrobben !

…..

Je houdt er een raar wereldbeeld op na en steeds vaker begin ik je te verdenken van kwade bedoelingen hier....

Het lijkt vaak of je gesprekken wil saboteren ipv. ontspannen iets toe probeert te voegen aan het gesprek. Waarom doe je dat ?

Ga je hier nog op reageren ? Of knip je dit soort vragen liever weg ?