Ontdekkingstocht
De research voor dit boek was ook voor mij een ontdekkingstocht. Tot een jaar of twee geleden dacht ik ongeveer net zo over stikstof als de meeste Nederlanders nog steeds: wij zijn het afvoerputje van Europa; we hebben het probleem decennia lang voor ons uitgeschoven; boeren zijn alleen maar uit op nog meer vertraging; als we nu geen radicale actie ondernemen voltrekt zich een milieucatastrofe.

Weliswaar had ik voor die tijd al vaker geschreven over vervuiling en gifschandalen die door de milieubeweging hoog opgespeeld worden, en die bij nader inzien altijd stukken minder acuut en heftig blijken te zijn. Dus instinctief nam ik dat stikstofalarmisme altijd al met een flinke korrel zout, maar als ‘de wetenschap’ dit zei dan moest dit in de kern toch wel waar zijn?

Zelfs geen kern van waarheid
Voordat ik over stikstof begon te schrijven wist ik niet eens dat de stikstofuitstoot in Nederland al dertig jaar daalt, en sinds de jaren negentig met een factor drie is afgenomen. Voor een belangrijk deel is dat te danken aan diezelfde boeren die nu collectief gedemoniseerd worden door het heersende stikstofnarratief. Ik wist ook niet dat de algemene staat van de natuur in Nederland al dertig jaar stabiel is, en op belangrijke punten juist verbetert. Ik schat in dat de meeste kiezers die straks naar de stembus gaan voor de Provinciale Staten dit nog steeds niet weten.

Inmiddels ben ik compleet geradicaliseerd: in belangrijke aspecten van het politieke stikstofevangelie zit zelfs geen kern van waarheid. Zo heeft de extreem strenge grenswaarde voor vergunningsplichtige stikstofdepositie waar ik het in m’n vorige column over had, niets met wetenschap te maken. Die komt neer op een collectieve straf van de Nederlandse rechter voor de landbouw en de bouw die niets bijdraagt aan natuurbehoud.

Ontdekkingstocht
De research voor dit boek was ook voor mij een ontdekkingstocht. Tot een jaar of twee geleden dacht ik ongeveer net zo over stikstof als de meeste Nederlanders nog steeds: wij zijn het afvoerputje van Europa; we hebben het probleem decennia lang voor ons uitgeschoven; boeren zijn alleen maar uit op nog meer vertraging; als we nu geen radicale actie ondernemen voltrekt zich een milieucatastrofe.

Weliswaar had ik voor die tijd al vaker geschreven over vervuiling en gifschandalen die door de milieubeweging hoog opgespeeld worden, en die bij nader inzien altijd stukken minder acuut en heftig blijken te zijn. Dus instinctief nam ik dat stikstofalarmisme altijd al met een flinke korrel zout, maar als ‘de wetenschap’ dit zei dan moest dit in de kern toch wel waar zijn?

Zelfs geen kern van waarheid
Voordat ik over stikstof begon te schrijven wist ik niet eens dat de stikstofuitstoot in Nederland al dertig jaar daalt, en sinds de jaren negentig met een factor drie is afgenomen. Voor een belangrijk deel is dat te danken aan diezelfde boeren die nu collectief gedemoniseerd worden door het heersende stikstofnarratief. Ik wist ook niet dat de algemene staat van de natuur in Nederland al dertig jaar stabiel is, en op belangrijke punten juist verbetert. Ik schat in dat de meeste kiezers die straks naar de stembus gaan voor de Provinciale Staten dit nog steeds niet weten.

Inmiddels ben ik compleet geradicaliseerd: in belangrijke aspecten van het politieke stikstofevangelie zit zelfs geen kern van waarheid. Zo heeft de extreem strenge grenswaarde voor vergunningsplichtige stikstofdepositie waar ik het in m’n vorige column over had, niets met wetenschap te maken. Die komt neer op een collectieve straf van de Nederlandse rechter voor de landbouw en de bouw die niets bijdraagt aan natuurbehoud.