ERITREA 2022
The authorities continued to subject journalists, political dissidents, leaders and members of religious congregations to arbitrary detention, in some cases amounting to enforced disappearance. Conscripts to mandatory national service were forced to serve for indefinite periods. Allegations of sexual violence by military commanders against conscripts in the Sawa training camp persisted. Eritrea did not provide information about its Covid-19 vaccination programme.

Background
Despite being a member of the UN Human Rights Council, Eritrea persistently failed to engage with international human rights mechanisms. It did not respond to requests for country visits from the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in Eritrea, a mandate established in 2012, or legislate for the protection of human rights in line with the human rights treaties it had ratified.

Eritrean forces deployed in northern Ethiopia, mainly in Western Tigray Zone, since 2020, were complicit in the ethnic cleansing campaign against Tigrayan residents, carrying out extrajudicial executions, arbitrary detentions, rapes and other forms of sexual violence, and forced displacement (see Ethiopia entry).

Enforced disappearances
The authorities continued to subject journalists, political dissidents, leaders and members of religious congregations to arbitrary detention amounting to enforced disappearance. The fate and whereabouts of 11 members of the G-15 remained unknown since their arrest by security forces in September 2001. The G-15 are a group of 15 veteran politicians who oppose President Afwerki. The 11 members were arrested after writing an open letter to the president demanding that he implement the draft constitution and hold open elections. The whereabouts and fate of a Swedish journalist, Dawit Isaak, and another 16 individuals who were assumed to have worked with the G-15 also remained unknown.

Ciham Ali and Berhane Abrehe disappeared after being arrested in 2012 and 2018, respectively. Ciham Ali, an Eritrean/US national, was arrested when she was 15 at the Sudan border in 2012 as she tried to flee Eritrea after her father Ali Abdu, then a minister of information, had defected and gone into exile. Berhane Abrehe, a former minister of finance, was arrested in September 2018, a few days after publishing a book called My Country Eritrea which criticized the government. Shortly before the book’s publication, he had challenged the president to a televised debate.

Arbitrary arrests and detentions
Thousands of people were arbitrarily detained. Abune Antonios, the Patriarch of the Eritrean Orthodox Church, died in February aged 94. He had been held under unlawful house arrest since 2006, after the authorities removed him from his position in the church for openly criticizing government policies. He was never charged with or convicted of a recognizable criminal offence. A day after his funeral on 10 February, the authorities arrested 11 people who had attended his funeral; they were released without charge after four days.

In October, security forces arrested three high-ranking Catholic clergymen. On 11 October, two priests – Abba Mihretab Stefanos, from Saint Michael’s Church parish in Segeneity, a southern town, and Abba Abreham, from the western town of Teseney – were arrested. On 15 October, Bishop Abune Fikremariam Hagos, also from Segeneity, was arrested at Asmara International Airport after arriving from Europe. According to multiple sources, they were detained without charge in Adi-Abieto prison. Bishop Fikremariam and Abba Mihretab were released from detention on 28 December.

Forced labour
The government continued to conscript high-school students to the mandatory national military service programme. Conscripts served indefinite periods of service beyond the legal limit of 18 months.

Government forces conducted multiple raids known in Tigrinya as giffa in which they rounded up youths from the streets for military service. Government officials allegedly forced parents to bring children who had evaded conscription to register for national service. In July, they transported thousands of high-school students, many of them under 18, to attend their final year at Warsai-Yikealo school in Sawa Military Training Centre. After sitting their school-leaving exams, students continued to be forced into military training at the Sawa training centre. Students accused of minor infractions at Warsai-Yikealo school and conscripts at the training centre were commonly subjected to physical punishments amounting to torture and other ill-treatment. Allegations of sexual violence by military commanders at the centre were also common. The authorities did not allow for conscientious objection to military service.

Right to health
Eritrea remained the only country in Africa, and one of the few countries in the world, not to report on its administration of the Covid-19 vaccine. It did not access vaccines through COVAX, a global risk-sharing mechanism for pooled procurement and equitable distribution of Covid-19 vaccines.

Het bericht dat Eritrese vluchtelingen op vakantie gaan naar Eritrea
Ingediend 31 maart 2017
Beantwoord 10 mei 2017 (na 40 dagen)
Indiener Malik Azmani (VVD)
Beantwoord door Klaas Dijkhoff (staatssecretaris justitie en veiligheid) (VVD)
Onderwerpen bestuur migratie en integratie organisatie en beleid
Bron vraag https://zoek.officielebekendmakingen.nl ... 04284.html
Bron antwoord https://zoek.officielebekendmakingen.nl ... -1789.html
Bronnen
1. http://www.telegraaf.nl/binnenland/2790 ... _Eritrea__.…
2. http://www.telegraaf.nl/reportage/27904 ... _goudmijn_…
Vraag 1
Bent u bekend met de berichten «Zorgeloos in Eritrea» en «Vluchteling is goudmijn voor Eritrea»?1 2

Ja.

Vraag 2
Deelt u de mening dat wanneer een Eritrese vluchteling op vakantie gaat naar Eritrea, hij of zij kennelijk niet te vrezen heeft voor het regime waarvoor de vluchteling stelt te vrezen en daarmee geen vluchteling is? Deelt u voorts de mening dat de verblijfsvergunning in dat geval ingetrokken dient te worden?

Als wordt geconstateerd dat vreemdelingen met een asielvergunning voor bepaalde tijd hun herkomstland hebben bezocht dan start de IND in de regel een intrekkingsprocedure. Dit geldt niet voor personen met een Nederlands paspoort of met een asielvergunning voor onbepaalde tijd. In dat laatste geval kan intrekken alleen plaatsvinden als uit de terugkeer kan worden afgeleid dat zij onjuiste verklaringen hebben afgelegd bij hun eerdere asielprocedure.

Vraag 3
Is de samenwerking met België, teneinde dit aan te pakken, reeds operationeel? Volgen hier al zaken uit? Ziet u ook aanleiding een samenwerking aan te gaan met Duitsland omdat Eritrese vluchtelingen hoogstwaarschijnlijk niet via Nederlandse luchthavens reizen?

De IND werkt samen met de KMar en anderen om te controleren of vreemdelingen met een asielvergunning zijn gereisd naar hun herkomstland.
Voor medio 2015 hield de IND de intrekkingsgrond en reden van intrekking niet specifiek bij. In de periode van medio 2015 tot begin dit jaar is van circa 100 vergunninghouders onderzocht of de asielvergunning kon worden ingetrokken op grond van reizen naar herkomstland. Dit heeft geleid tot enkele tientallen intrekkingen. Er bevonden zich geen Eritreeërs onder de circa 100 onderzochte vergunninghouders. Aanvullend op deze reguliere controle zijn vorig jaar ook tijdelijk extra controles uitgevoerd op vluchten waarvan het vermoeden bestond dat er Eritreeërs met een asielvergunning aan boord zaten. Bij deze controles zijn evenmin terugreizende Eritreeërs aangetroffen. De komende tijd zal opnieuw intensiever worden gecontroleerd of er sprake is van terugreizende Eritreeërs.
Het is niet uitgesloten dat sommige vreemdelingen proberen de regels te omzeilen door via buurlanden naar hun herkomstland te reizen. De Nederlandse, Belgische en Duitse diensten wisselen daarom al enige tijd informatie uit over de controle op vreemdelingen met een asielvergunning die terugreizen naar hun herkomstland. Sindsdien zijn er reeds diverse signalen over en weer uitgewisseld. Aangezien een volledige procedure tot intrekking tenminste meerdere maanden in beslag neemt, kan nog niet worden aangegeven in hoeveel zaken dit daadwerkelijk leidt tot een intrekking van de asielstatus. Gelet op de bruikbaarheid van de uitgewisselde informatie is de verwachting echter dat dit tot diverse intrekkingen kan leiden. Ik kan op voorhand niet aangeven voor welke nationaliteiten dit zal gelden.

Vraag 4
Hoe beoordeelt u het feit dat een gespecialiseerd reisbureau in Nederland afgelopen seizoen een kleine duizend tickets heeft verkocht aan Eritrese vluchtelingen in Nederland voor een vakantie naar Eritrea?

Deze uitspraak, afkomstig van een medewerker van het betreffende reisbureau, in de Telegraaf op 30 maart jl geeft niet aan dat het gaat om Eritreeërs met een asielvergunning voor bepaalde tijd. De Volkskrant citeert op 31 maart jl. de eigenaar van dit reisbureau, die spreekt over de verkoop van circa 300 tickets naar Eritrea per jaar. De eigenaar geeft aan niet te weten of hun reizigers een asielvergunning hebben en dat de meeste klanten Eritreeërs zijn die al veel langer in Nederland zijn, soms tientallen jaren. Personen met een vergunning voor onbepaalde tijd of een Nederlands paspoort kunnen in beginsel zonder verblijfsrechtelijke gevolgen reizen naar hun herkomstland.

Vraag 5
Hoe beoordeelt u het feit dat de Eritrese regering aangeeft dat iedere Eritrese migrant eens in de vier à vijf jaar terugkeert naar het moederland?

Ik kan deze uitspraak in de Telegraaf op 30 maart jl. niet beoordelen omdat ik niet bekend met deze uitspraak van de Eritrese regering. Het recent uitgebrachte ambtsbericht over Eritrea (februari 2017) maakt hier geen melding van. Wel beschrijft het ambtsbericht op basis van een anonieme bron dat volgens de Eritrese regering jaarlijks vele Eritreeërs uit de diaspora voor vakantie en/of familiebezoek terugkeren naar Eritrea. Daarbij vermeldt het ambtsbericht dat onbekend is welke (vluchtelingen)status zij hebben en waar ze vandaan komen.

Vraag 6
Wat doet u teneinde Eritreers, die hun moederland bezoeken, in beeld te krijgen?

Zie antwoord vraag 3.

Vraag 7
Ziet u aanleiding op basis van het nieuwe ambtsbericht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken tot aanscherping van het toelatingsbeleid aangaande Eritrese asielzoekers te komen?

Niet op dit moment. Het landgebonden asielbeleid voor Eritrea is gebaseerd op de ambtsberichten over Eritrea van Buitenlandse Zaken. Het recent uitgebrachte ambtsbericht over Eritrea (februari 2017) beschrijft dat in de mensenrechtensituatie in Eritrea geen grote veranderingen plaats hebben gevonden tussen augustus 2015 en november 2016. Een recent rapport van de Commission of Inquiry van de VN (juni 2016) concludeert een systematische en wijdverspreide schending van mensenrechten. Eritreeërs die het land illegaal hebben verlaten, lopen bij terugkeer risico op arrestatie, detentie en foltering. Er zijn recente signalen dat Eritreeërs vrijwillig kunnen terugkeren als zij de 2% diasporabelasting over hun inkomen betalen en een spijtbetuigingsformulier ondertekenen waarin zij schuld bekennen en verklaren t.z.t. een gepaste straf te zullen ondergaan. Het Kabinet heeft al eerder aangegeven3 deze praktijken onwenselijk te vinden en wil/kan niet van Eritreeërs verlangen dat zij hieraan voldoen. Ook is er onvoldoende zekerheid dat de Eritrese overheid hun mensenrechten respecteert.