Bewijs dat die mensen niet willen werken. Diegene die dat stellen komen met bewijzen en jij bent dus aan zet. Daarnaast is er ook nog iets anders: jij zegt dat werkgevers het niet leuk vinden dat mensen werkloos zijn, maar een hoge werkloosheid drukt ook het uurloon want voor jou 100 anderen.

Dat er mensen zijn die niet willen werken, staat helemaal niet ter discussie.
Wel dat dit een erg grote groep zou zijn.

Het gros van de werkgevers zit niet te wachten op gezanik met instanties vanwege zieke werknemers of mensen die om welke reden dan ook hun verplichtingen niet nakomen. Die willen gewoon hun schildersbedrijf, of winkelbedrijf, of horeca, of administratiekantoor drijven met mensen waar ze op kunnen vertrouwen. Hun bedrijf(je) met 5-10 werknemers, en voor zo'n werkgever is het een ramp als er 3 rotte appelen in de mand zitten die nul instelling of inzet tonen, of om de haverklap zich ziek melden met vage klachten.

Maar ik zie het in dit topic ook. Het is blijkbaar taboe te stellen dat er een grote groep mensen is die wel KAN werken, maar niet WIL werken. Terwijl alle onderzoeken uitwijzen dat die er gewoon zijn. Waarom is het dan zo'n taboe dat gewoon te benoemen?

Ik vind het prijzenswaardig dat je ervan uitgaat dat de fout alleen bij de instanties ligt, en dat de mensen zelf allemaal schuldeloze slachtoffers zijn. Maar in realiteit zijn er ook genoeg mensen die zich in alle bochten wringen om maar niet aan het werk te hoeven en hun verantwoordelijkheid niet willen nemen om de eigen broek op te houden. Dat moeten we gewoon erkennen. En daar valt nog genoeg te halen als het gaat om arbeidsparticipatie.

Soms nemen ze een baantje aan omdat ze, inderdaad onder het oog van de instanties, niet anders kunnen, maar presteren dan (soms met opzet) zo beroerd qua inzet en instelling, dat ze veelal binnen de proeftijd al weer op straat staan. Die heb ik ook meegemaakt. Je de derde dag al ziek melden, regelmatig te laat komen, werk niet naar behoren doen, enz. Met als enig doel er zo snel mogelijk weer uitgewerkt te worden, zodat ze thuis hun rustige leventje weer kunnen oppakken. Die mensen weten ook precies hoe ze de instanties moeten bespelen. Na een week werken zitten ze bij wijze van spreken huilend bij de bedrijfsarts omdat ze een burnout hebben, of niet meer kunnen bewegen van de rugpijn. Na het toneelspel lopen ze dan een uur later met rugpijn en al de supermarkt uit met aan de ene hand twee kratten bier en aan de andere hand een zware boodschappentas.

En nee, dat geldt niet voor iedereen, maar die mensen zijn er gewoon. Laten we dat nou gewoon eens erkennen en van mij mag hun uitkering stop worden gezet.

Het probleem ligt dan wel degelijk bij de moraal van die (toch enkele honderdduizenden) mensen. Kan je de schuld op de instanties schuiven, maar waar het in werkelijkheid op neerkomt is dat die mensen het systeem misbruiken om hun gemakkelijke leventje voort te kunnen zetten zonder een bijdrage te hoeven leveren. En dat vind ik die mensen zelf wel degelijk aan te rekenen, want dat is een instelling van lik-me-vestje, het wel best vinden dat je buurman elke dag om 7 uur op zijn fietsje zit om naar zijn baan te gaan en daarmee onder meer jouw uitkering bekostigt en je zonder schroom dan nog even lekker om te draaien in de wetenschap dat een ander wel opdraait voor jouw levensonderhoud.

Ik vind het logisch dat werkgevers die kostenafwegingen maken. Het zijn geen sociale werkplaatsen, maar veelal gewoon (kleinere) bedrijven die ook hebben te dealen met risico's en kosten. Een klein schildersbedrijf waar 2 van de 5 werknemers langdurig uitvallen, kan daardoor ernstig in de problemen komen, dus ik snap die werkgevers ook.

Maar nogmaals, het gaat niet om uitval door een (bij aanvang dienstverband) al bekende aandoening. Waar het vooral om gaat is dat er, of je het nu ontkent of niet, verdomd veel mensen zijn die liever lui dan moe zijn, die een uitkering wel best vinden en zich in allerlei bochten wringen om dat onbekommerde bestaantje met elke maand weer geld en alle (maximale) toeslagen op de rekening voort te zetten. En nee, dat zijn ze niet allemaal, maar er is gewoon een grote groep die het wel zo speelt. En die bedoelde ik toen ik zei: schop onder de kont.

Daarnaast werd recentelijk bekend dat instanties moslima-echtgenoten altijd buiten schot heeft gehouden als het ging om sollicitatieverplichting of druk om aan het werk te gaan als de man, om welke reden dan ook, niet kon werken. De reden was dat men hun cultuur voorop stelde, waarin het niet gebruikelijk is dat vrouwen uit werken gaan. Ook daar moet ernstig naar gekeken worden, want het is onzin onze regels opzij te schuiven omdat ze een bepaalde cultuur even niet goed uitkomen.

Dat is mij te makkelijk. Ook ik scheer niet iedereen over één kam, maar ik zie wel degelijk dat er mensen zijn die gewoon niet aan het werk WILLEN. Overal zoeken ze mensen momenteel, dus geen enkel excuus om te stellen dat het aan de werkgever ligt. Als jij morgen naar een restaurant loopt en je zegt dat je wilt komen helpen in de keuken, bij de afwas, bij het opruimen, of wat dan ook, dan halen ze je met groot gejuich binnen. Voorwaarde is dan uiteraard wel dat je werkgever van je op aan kan en dat je je niet de derde dag ziek meldt omdat je geen zin hebt je bed uit te komen.

Er kan nog genoeg op de schop. In Rotterdam, Vlaardingen, Schiedam, enz. zitten hele wijken vol met mensen, waaronder migranten, die recht van lijf en leden zijn en niettemin een uitkering trekken. Terwijl men 20-30 kilometer verderop in het Westland mensen uit Oost-Europa laat komen omdat ze in Nederland geen mensen kunnen vinden. Wat klopt hier nou niet? Ik zou zeggen: huur een bataljon busjes in, laat die elke ochtend in die wijken de mensen ophalen en naar de kassen brengen, zodat ze kunnen werken voor hun geld, dan hebben we die Oost-Europeanen ook niet nodig.

Helaas door feiten gestaafd.

Je zal ze de kost moeten geven, de mensen die het wel best vinden, een makkelijk leventje vinden met uitkeringen en maximale toeslagen, lekker relaxt elke dag aan de koffie met de buurvrouw, elke dag in je eigen ritme opstaan en geen gezanik aan je hoofd van een ploegleider of andere baas op het werk, en dat ze dan minder te besteden hebben, interesseert ze geen biet. Ze hebben hun natje en droogje, hun huurwoninkje, een bed, een bank en een tafel en dat het niet altijd allemaal nieuwe spullen zijn, maar soms krijgertjes, soms via de kringloop, geen probleem. De bank zit er niet minder lekker door, zeggen ze dan.

Nog daargelaten de moslim-gezinnen waarin de man werkloos is en de vrouw niet aangesproken wordt om te gaan werken, want dat heeft men uit "respect voor de cultuur" lange tijd nagelaten. Maar ook met een hoofddoek om kan je ergens schoonmaken, of in de keuken helpen, of een plantsoen schoffelen. Maar die gezinnen bleven dus buiten schot, want tja, de cultuur, en daarin is het niet gebruikelijk dat vrouwen werken, dus afblijven. Onzin. Andere vrouwen worden er wél op aangesproken, dus waarom moslim-vrouwen niet?

Ja, die ken ik, die sollicitatieplicht. Dan wordt gesolliciteerd op banen waar ze niet voor in aanmerking komen gezien kennis en ervaring, krijgen ze een afwijzing en voilà, aan de plicht is voldaan. Heb zelfs letterlijk brieven gekregen met de volgende inhoud: Hierbij solliciteer ik op de functie van (ik noem maar wat) magazijnmedewerker. Ik heb geen ervaring en heb ook vaak pijn in mijn rug, maar wil me graag inzetten. Ik snap het als u mij niet geschikt vindt, maar wilt u dan a.u.b. dat schriftelijk laten weten, want dat heb ik nodig voor mijn uitkering.

In een niet gering aantal gevallen vinden mensen zelf het eigenlijk wel prettig niet te hoeven werken. Ik zie ze hier in de stad ook. Niet vroeg opstaan, geen baas die hen achter de broek zit, uitkering met maximale subsidies (en nee, dat is geen vetpot, maar dat interesseert die mensen niet, ze kunnen ervan komen op hun eigen manier), terwijl de buurman ergens aan de lopende band staat of zich rotrent in een magazijn als logistiek medewerker (lees: knecht), drinken zij lekker in de zon een kop koffie op het bankje bij de buurvrouw, veel mensen vinden het wel prima. En tuurlijk, als puntje bij paaltje komt, hebben ze opeens allemaal wat: een zwakke rug, versleten schouders, psychische problemen, noem het hele scala maar op. Maar zodra de bedrijfsarts of keuringsarts weer buiten zicht is, lopen ze met hun zwakke rug en versleten schouders vrolijk de supermarkt uit met aan hun ene hand twee kratten bier en aan hun andere hand een zware tas boodschappen.

En begrijp me goed, dat geldt echt niet voor iedereen, maar toch voor enkele honderdduizenden die best zouden kúnnen werken, maar hun gezapige leventje met gratis inkomen en geen verplichtingen best wel fijn vinden stiekem. OK, hun bank komt van de kringloop, hun inrichting voldoet niet aan de normen van design, maar daar geven ze niet om. Vakantie vieren ze wel met de buren die ook een uitkering hebben, lekker in de tuin naast de bbq met kiloknallervlees en een krat bier.