Séraphine de Senlis
http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/be/19/22/be19222d00f3521ad9eec8f26bd76fb1.jpg
http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/6d/b2/9c/6db29cd216d1a81f1bcad7a77dba4df7.jpg
http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/dc/29/fa/dc29fa34dc25184a293dd5e9791ddbda.jpg
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/Franz_Marc_003.jpg/640px-Franz_Marc_003.jpg
Het Blauwe Paard van Frans Marc. Althans een van de blauwe paarden. Ik vind ze allemaal even mooi en ontroerend.
Entartete Kunst is een beruchte Duitse term die tijdens het Derde Rijk in Duitsland (1933-1945) werd gebruikt om daarmee de vermeende ontsporing van de moderne, vooral van de avant-garde kunst aan te geven. Het betekent in het Nederlands "ontaarde kunst" (of: gedegenereerde), daarbij refererend aan de door het Duitse fasc
istische regime wel esthetisch en moreel juist geachte "Arische" kunst. Het betrof een campagne van de NSDAP om de Duitse kunstwereld onder haar controle brengen, zodat deze voor propagandistische doeleinden van de staat kon worden ingezet.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Entartete_Kunst
Alsjeblieft nooit meer, zulke zaken.
Waarom moet je er zo enorm tegenin Wolfgar, het is de smaak van de ander, waarom zo denigrerend over diens waardevolle beelden oordelend :evendenken:
Smaken hierin zijn heel divers, gelukkig maar :)
Ik kan ook figuratieve kunst heel erg waarderen. De beelden van Vigeland in Oslo... adembenemend, zeker als het net geregend heeft en de zon breekt dan door, ze krijgen dan een heel bijzonder patina ...
http://www.vakantienaarnoorwegen.nl/beelden%20vigeland%20sculpturenpark%20oslo%20noorwegen.jpg
Vigeland, oh, dat roept zulke mooie herinneringen op. Ik heb úren in dat park rondgelopen en ik geloof wel 100 foto's gemaakt. Zó mooi!
http://www.visitnorway.com/ImageVaultFiles/id_12476/cf_12/Sinnataggen-Vigelandsparken-Norway-194.jpg
Driftkikker.
http://jeeceephoto.jalbum.net/Norway%20%202009%20Oslo%20Vigeland-%20beeldenpark/slides/Vigeland-Park%209.jpg
Lief.
http://1.bp.blogspot.com/-o3nQvgZ46fs/UPv7bTNlAaI/AAAAAAAAAbY/XQnxKXRsKzA/s1600/Sculpture+Park+1.JPG
De ontzetting die voor mij uit dit beeld spreekt, raakte destijds (en nu nog) mij diep.
Er is er nog een die ik prachtig vind, maar ik kan er geen afbeelding van vinden: twee vrouwen tegenover elkaar in brons. Er straalt zo'n intimiteit uit, niet in woorden te vangen.
Ik heb geen verstand van schilderkunst. Wat dat betreft ben ik als Brouwer: ik vind het mooi of niet. Het moet me op de een of andere manier grijpen en de doeken die MM laat zien doen dat zeker. Ik weet niets van penseelvoering of technieken en eerlijk gezegd interesseert me dat ook voor geen hol.
Ik heb niets met schilderijen waarin ik alleen een gekleurd vlak zie of wat vage vegen. Karel Appel en zo doen me niets. Mondriaan ook niet veel trouwens. Al legt men uit dat je in die vlakken van de Victory Boogie Woogie de grote stad moet zien snap ik dat wel, maar dat maakt het voor mij niet beter. Te weinig emotie, denk ik. En dat is iets wat ik wel in de schilderijen zie die MM, Brouwer en Yutte laten zien.
Ik vind dat je het mooi verwoordt Janno, je spreekt (weer eens) wijze woorden.
Over de schilderijen die MM plaatste wil ik nog wel even iets kwijt: Ik kende ze ook niet totdat MM ze hier plaatste. Juist doordat de sfeer van die schilderijen zo krachtig naar buiten komt, op een manier dat je wel een heel dikke plaat voor je kop moet hebben als je het niet ziet, grepen ze me meteen.
Dat alleen al is een kwaliteit op zich!
Maar ik ging dan ook gelijk ietsjes uitgebreider naar de schilderijen kijken, en zag meteen de ongelooflijke kunde van de maker (wiens naam me eerlijk gezegd al weer ontschoten is :oops: ). Ik kan me voorstellen dat z'n impressionistische stijl de indruk kan opleveren dat het eenvoudig of makkelijk zou zijn om het zelf óók zo mooi te doen. Maar dat kan enkel iemand denken die niet begrijpt hoeveel vakmanschap in die schilderijen is verwerkt.
En ja, ik heb de mazzel dat ik een vader had die verstand had van schilderkunst, en z'n liefde voor die kunst heeft weten over te brengen door talloze museumbezoeken en het uitgebreid stilstaan bij schilderijen van grote meesters. Dus ik zie inderdaad de kunde van de maker.
Maar het belangrijkste van enige kunstuiting (óf kitschuiting!) is of het mensen aanspreekt!
En deze schilder heeft het duidelijk voor elkaar gekregen om schilderijen te maken die nogal wat mensen meteen aanspreken, vanwege het spontane gevoel dat ze van de schilderijen krijgen.
Ook Wolfgar zag dat wel, want ook hij sprak van de sfeer die ze uitstralen.....
Ik noem zo'n schilder een meester, wat anderen daar ook van mogen vinden.
Ik heb er een aantal in het echt kunnen zien ... dan is het verlaten en verstilde gevoel helemaal aanwezig.
Edward Hopper heeft die kille leegte en soms bijna wanhoop (zo voelt t voor mij althans) zo treffend weten vast te leggen.. google maar eens op zijn afbeeldingen
Ik heb geen verstand van schilderkunst. Wat dat betreft ben ik als Brouwer: ik vind het mooi of niet. Het moet me op de een of andere manier grijpen en de doeken die MM laat zien doen dat zeker. Ik weet niets van penseelvoering of technieken en eerlijk gezegd interesseert me dat ook voor geen hol.
Ik heb niets met schilderijen waarin ik alleen een gekleurd vlak zie of wat vage vegen. Karel Appel en zo doen me niets. Mondriaan ook niet veel trouwens. Al legt men uit dat je in die vlakken van de Victory Boogie Woogie de grote stad moet zien snap ik dat wel, maar dat maakt het voor mij niet beter. Te weinig emotie, denk ik. En dat is iets wat ik wel in de schilderijen zie die MM, Brouwer en Yutte laten zien.
Ik vind dat je het mooi verwoordt Janno, je spreekt (weer eens) wijze woorden.
Over de schilderijen die MM plaatste wil ik nog wel even iets kwijt: Ik kende ze ook niet totdat MM ze hier plaatste. Juist doordat de sfeer van die schilderijen zo krachtig naar buiten komt, op een manier dat je wel een heel dikke plaat voor je kop moet hebben als je het niet ziet, grepen ze me meteen.
Dat alleen al is een kwaliteit op zich!
Maar ik ging dan ook gelijk ietsjes uitgebreider naar de schilderijen kijken, en zag meteen de ongelooflijke kunde van de maker (wiens naam me eerlijk gezegd al weer ontschoten is :oops: ). Ik kan me voorstellen dat z'n impressionistische stijl de indruk kan opleveren dat het eenvoudig of makkelijk zou zijn om het zelf óók zo mooi te doen. Maar dat kan enkel iemand denken die niet begrijpt hoeveel vakmanschap in die schilderijen is verwerkt.
En ja, ik heb de mazzel dat ik een vader had die verstand had van schilderkunst, en z'n liefde voor die kunst heeft weten over te brengen door talloze museumbezoeken en het uitgebreid stilstaan bij schilderijen van grote meesters. Dus ik zie inderdaad de kunde van de maker.
Maar het belangrijkste van enige kunstuiting (óf kitschuiting!) is of het mensen aanspreekt!
En deze schilder heeft het duidelijk voor elkaar gekregen om schilderijen te maken die nogal wat mensen meteen aanspreken, vanwege het spontane gevoel dat ze van de schilderijen krijgen.
Ook Wolfgar zag dat wel, want ook hij sprak van de sfeer die ze uitstralen.....
Ik noem zo'n schilder een meester, wat anderen daar ook van mogen vinden.
Mooi Yutte, maar Hopper is een realistische schilder, geen impressionist.
De thema's van Hopper
Hopper creëert in zijn schilderijen een onwerkelijke, desolate sfeer. In veel van zijn schilderijen heerst een psychologische spanning. De mensen op zijn schilderijen zijn nooit gelukkig. Ook wekken de schilderijen een gevoel van "samen maar toch alleen" op.
Als men het gehele oeuvre van Hopper overziet kan men concluderen dat in het overgrote deel van zijn schilderijen de isolatie van het individu centraal staat. In zijn schilderijen wordt zelden contact met een ander persoon gelegd, zelfs al zijn er meerdere personen in het beeld aanwezig. Voorbeelden zijn de werken waar enkele personen in een theater wachten tot de voorstelling begint. Geen van hen is in contact met een ander.
De figuren in de werken van Hopper zijn vaak voor of achter een raam geplaatst wat het isolement compleet maakt, er is wel een buitenwereld, maar daar maakt de persoon geen deel van uit. Grappig is dat Hopper nooit ècht ramen schildert, maar gaten. Dit heeft wellicht te maken met de techniek die Hopper niet meester was.
Een thema van Hopper is het huis in een landschap. Hoewel het huis vrijwel altijd een voordeur heeft, loopt er geen pad naar deze deur. Het lijkt of het huis niet in het landschap thuishoort. Dit laat weer het isolement van één enkel gebouw in het landschap zien.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Edward_Hopper
http://classconnection.s3.amazonaws.com/167/flashcards/684350/jpg/kollwitz8.jpg
Käthe Kollwitz - Women with death child
Haar beeldhouwwerken zijn even prachtig als deze tekening. Berusting, wanhoop, trouw.
Dat roept wel emoties op, ja. :((
http://raredelights.com/wp-content/uploads/2013/10/Vigeland-Sculpture-Park-3.jpg
Ik weet het, er komt een heleboel show bij kijken en toch kon hij heel goed schilderen.
https://www.youtube.com/watch?v=CmoW6CMVpBI