http://www.kunstindekerk.be/files/2014/01/Bosteels-Prosper-Buggenhout-1881-1964-Vlassenbroek.jpg Prosper Bosteels (1881-1964), Vlassenbroek
VLASSENBROEK
Een landschap, intiem op zichzelf
druilerig valt de regen na
op ‘t einde van een onweer
de zon slaat een gat in de wolken
beschijnt de weg achter de dijk
de schelde ongenaakbaar,
het pittoreske kerkje
vredig in het zonlicht
ik leg het vast voor later
ooit neem ik penseel en
zet het in de verf
het zoveelste Vlassenbroek
getekend en geschilderd in elk seizoen
altijd even bekoorlijk
het schilderij, verouderd weliswaar
maar Vlassenbroek blijft wat het altijd was
een pleisterplaats voor schilders
en waarom niet voor dichters?
Jeanne Coosemans
http://fc01.deviantart.net/fs25/f/2008/139/9/0/906cb3677c65cdf9ebeb6b16d4a594f7.jpg
IN DE ACHTERTUIN
Ik leerde al vroeg te verdwijnen
urenlang keerde ik tegels in de tuin
en was ik klein – een zwart insekt
in een stad van ontkiemende zaden.
Geschilferd glas dat ouder was
dan ik, kon een gekleurd gordijn
tussen mijn ogen en de wereld zijn –
hoe het bijna was (groen licht, blauw gras),
dat wilde ik onthouden.
Maar voor orekruipers was ik bang;
die scholen in rozen en achter het behang
en wisten de weg in mij.
Esther Jansma (1958)
Uit: ‘Stem onder mijn bed’
http://users.skynet.be/walter.avoux/images/Vlassenbroek2.jpg
VLASSENBROEK
een wasem sliert door notelaars
langsheen de winterstille polder
de kolkdijk biedt zijn wandelaars
zicht op een lichter bij de bolder
mezen en vinken kwinkeleren
een wilde eend scheert 't Scheldevlak
wijl reigers eindeloos flaneren
langs oeverboorden, schor en brak
valavond drijft de schapen binnen
langs 't wegje uit het veengebied
de waterzon gaat dra verschimmen
en schuift in rood achter het riet
Aramis (pseudoniem van Jan Goffa, °1957), 2007
http://static.zoom.nl/7EFE195EA7F5BA06CC978703B05A495E-west-terschelling-vanaf-het-wad.jpg
DOORTREKKERS
Mijn eerste herinnering: de veerboot nadert
West-Terschelling en laat de scheepshoorn loeien.
Zweepslag van schrik. Tranen. Woede.
Vanaf dan komen de herinneringen in zwermen.
Een dode bruinvis op het strand.
Mijn kleurige opblaasbal, voortgejaagd door de wind,
Ik op korte beentjes erachteraan, jankend.
Maar ook een ijsje met een parapluutje
en het koeren van een houtduif in het bos.
Dit is de eerste kleine zwerm, die nog trouw
van het eiland naar het zuiden trekt.
Niet onberoerd door afstand en tijd,
grijs rond de snavels, dun in de veren.
En mogelijk elke keer minder in getal.
Maar dat is moeilijk te controleren.
Rouke van der Hoek ( 1952)
Uit: “Wolventeldag”
http://2.bp.blogspot.com/_Heu6t2Duvf0/R11myDMeopI/AAAAAAAAAPI/lyIQT0_Q-LU/s400/St-Amands%2B78%27.jpg
St.-Amands aan de Schelde
MON VILLAGE
Une place minime et quelques rues,
Avec un Christ au carrefour ;
Et l'Escaut gris et puis la tour
Qui se mire, parmi les eaux bourrues ;
Et le quartier du Dam, misérable et lépreux,
Jeté comme au hasard vers les prairies ;
Et près du cimetière aux buis nombreux,
La chapelle vouée à la Vierge Marie,
Par un marin qui s'en revint
On ne sait quand
Des Bermudes ou de Ceylan ;
Tel est - je m'en souviens après combien d'années -
Le village de Saint-Amand
Où je suis né.
C'est là que je vécus mon enfance angoissée,
Parmi les gens de peine et de métier,
Corroyeurs, forgerons, calfats et charpentiers,
Avec le fleuve immense au bout de ma pensée...
Emile Verhaeren (1855-1916), uit Toute la Flandre - Les tendresses premières , 1904.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Vertaling:
MIJN DORP
Een nietig plein en enkele straten,
met aan het kruispunt een Lieve Heer;
En de grijze barse Schelde met het veer
en de toren, weerspiegeld in het water;
En de wijk van Den Dam, melaats en pover,
op goed geluk in het gras gesmeten;
En bij het kerkhof in het dichte lover,
ik weet het nog na die lange tijd,
de kapel aan de heilige maagd gewijd,
door een matroos, die ik niet ken
en die na de grote vaart besloot,
weer naar zijn scheldedorp te varen.
Sint-Amands waar ik geboren ben
en mijn jeugd beklemmend heb ervaren,
tussen mensen die zwoegden voor hun boterham,
touwslager, smid, breeuwer en timmerman,
met de machtige stroom diep in mijn gedachten...
https://img0.etsystatic.com/000/0/5537303/il_570xN.262022538.jpg
PAARD
Een liggend paard is een gevallen boom,
log achterover met ontblaarde manen,
de ronde ogen groot genoeg voor tranen,
de kop getemd en roerloos ingetoomd.
Soms als een windruk loopt een zenuwtrek
door de vier dunne takken van de poten
maar wordt in de vier hoeven opgesloten.
Het bloed klopt zichtbaar in de zachte nek.
Anton van Wilderode (1918-1998)
http://www.ravi-artguides.com/upload/De_Notelaer.jpg
JACHTPAVILJOEN “DE NOTELAER”
(Bij het herstelde jagersoord op de Scheldedijk te Hingene)
Door de gouden dreef der dromen
wandel ik u tegemoet,
in het ruisen van de bomen
bij het wassen van de vloed.
Van uw wonden gaaf genezen,
– héén het dreigend doodsgevaar –
staat gij bij de stroom herrezen
luisterrijke ‘Notelaar’!
Kleurig kleinood aan de Schelde,
jagersrijk vol hoorngeschal,
waar te lang de vrees me kwelde
om uw radeloos verval…
Rijs voortaan voorgoed omgeven
door de roep van de patrijs
als een ‘Notelaar’ verweven
met het Scheldeparadijs…
Bert Peleman (1915-1995)
http://i61.tinypic.com/259e5w6.jpg
NATUUR
Er schrijdt een jonge vrouw naar het veld
en dat doet mij nog altijd zo'n wild plezier.
Ik weet het, mijn stormen is uitgeteld,
maar het is toch zo'n innig-diep dier.
Ach, koren, zon en alles wat brandt!
Ach, kleuren van bloemen en geuren van 't land!
Daar ga ik nu als een vertederde man,
die de pracht van dit leven haast maar neuriën kan.
Pierre Kemp (1886-1967)
http://bp0.blogger.com/_jLWCco0ZR5I/RmONqcOuyqI/AAAAAAAAAAY/zcw8CU0BytU/s400/moerbeke_platteland_20070512.JPG
WAASLAND
De zon gaat stralend op
boven ’t wijdse, Wase land
zo ver je kijken kan
lopen voren naar de einder.
‘t Landschap, af en toe gebed
door enkele verloren kreken,
afgezoomd door hoge bomen
die ruisend zingen in de wind.
Je ademt Reinaert ’t allenkant’,
zijn vossenstreken diep verankerd
in het wezen van de mensen
die er wonen – zwijgend en bedaard.
De schapen op de groene dijken
grazen rustig voort, herkauwend
’t leven van weleer als wolken
die daarboven schuiven – eeuw na eeuw.
Rob Embrecht, 2002
http://www.uitgeverij-noord-holland.nl/sites/default/files/boeken/boek-jan-groenhart2.jpg
IN WIND EN LICHT
Omdat het het duister is, dit, uit het diepst
van de dingen komend en van onszelf, dat de nasleep
is, glinstering van gisterens, beklim ik
tot boven het gebladerte de waaierende treden –
de binnentrap in mij
zijn de wegen beneden misschien nog één
met de regens, de nevels, de julihitte, de soms
hevig vlamvattende rivier
vertraagt het klimmen de ochtend, het uitzicht
alleen geeft even respijt, is rondom wat geweest is
zo afwezig dat het lijkt of nergens
meer iets te gebeuren staat – trekt het mij
daarom naar de rand?
in wind en licht onopengeslagen
het verlangen dat zou kunnen dragen
Hans Tentije (geb. 1944)
Uit: "Van lente en sterfte"